k, üzerinde çalıştığın cisim olsun. Pn(k), derecesi en fazla n olan polinomların uzayı olsun. Bu notasyonlarla x−2 ile çarpmak, P1(k)'den P2(k)'ye doğrusal bir fonksiyon tanımlar. Bu doğrusal fonksiyonu f ile gösterelim.
{1,x}, P1(k) için bir taban oluşturur. Dolayısıyla, f'nin görüntü kümesi range(f)=span{f(1),f(x)}=span{x−2,x2−2x}
olur. Bu iki polinom birbirinin katı olmadığı için, lineer bağımsızdırlar. Buradan birkaç sonuç çıkar.
1) f fonksiyonunun görüntü kümesi iki boyutludur.
2) Dolayısıyla gerçekten de x2−ax+6 polinomunda a'yı bilmemize gerek yok.
3) Rank-nullity teoremini kullanarak, f'in birebir olduğunu görebiliriz. Dolayısıyla, çözüm varsa bir tane olmalıdır.
4) p=x−3 bir çözüm veriyor. Dolayısıyla p=x−3 tek çözüm olmalı.
5) Eğer x−3'ün bir çözüm olduğunu göremeseydik şöyle bulabilirdik:
x2−ax+6=A(x−2)+B(x2−2x)=Bx2+(A−2B)x−2A
Katsayılara bakarak B=1,A=−3 olduğunu kolaylıkla görebiliriz. Dolayısıyla
x2−ax+6=A(x−2)+B(x2−2x)=Af(1)+Bf(x)=f(A+Bx)=(x−2)(A+Bx)=(x−2)(−3+x)
6) Aslında ben çok uzattım. Tek yapman gereken x−2 ile çarpmanın birebir olduğunu iddia etmek. Bu da k[x]'in bir tamlık bölgesi olmasıyla açıklanabilir. Ya da daha da basit bir yolla. Ama aslında bunlar hep lineer cebirle de halledilebiliyor.