1967 yılında W. Israel tarafından kanıtlanan ve genel görecelilikteki durgun (vakum/ elektrovakum) uzayzamanlarının kara deliklerini ilgilendiren kellik teoremi (ing. no-hair; adı saç gibi, kara deliğin olay ufkunun ardındakilerle (=kafa derisi) önü (=hava) arasında başka bir bilgi edinmeye yarayacak bir şeyin olmamasından geliyor) kısaca şöyledir: Bir kara deliğin kütlesi,açısal devinirliği ve elektriksel yükü onu tamamen belirler (metriği bunlara göre Schwarzschild, Kerr, Reissner-Nordström, Kerr-Newman'dan biri oluyor). Ayrıca karadeliklerin Hawking ışıması (sadece ısısal bilgi içeriyor) yaparak küçüldüğü bilindiğinden burada bir sorunla karşılaşıyoruz: Bir kara deliği hakkındaki bu bilgiler de örn. bir zaman diliminde hangi parçacıkları yuttuğunu söylemeye yetmez. Böylece de zamanın üniterliğini kaybolduğunun farkına varıyoruz ve çünkü ortada açıkça bir bilgi kaybı var.
Not: Durgunluk şartı konulmazsa daha genel teoremler mevcut (bkz.).
Şimdi buraya kadar büyük bir sorun yok (Soru: Genel görecelilikte zamanın üniterliği var mıdır?). İş kuantum kütle çekimi kuramına (bir soruyla ilgili) geldiğinde sorunlar başlıyor. Bir kere kellik teoremi kellik sanısı oluveriyor. Karadelikte bir şekilde bilgi kaybının olduğu kanısı var ama Karşı-de-Sitter uzayi/Açıkorur alan kuramı eşliği (=bir kuantum kütle çekim teorisinin uyması gereken şey, bulunuşu gelmiş geçmiş en çok alıntılanan fizik makalelerinden birinde) böyle bir şeyin olmasını engelliyor. İşte buna bilgi çelişkisi deniliyor (İzlenebilecek basit bir yol yok da değil: eğer kara deliğe ait bilgiler bir yere saklanabilirse çelişki olmaktan çıkar, ama nereye?)